Ενα από τα ουσιωδέστερα πρόσωπα του κοινωνικού κράτους, της φροντίδας δηλαδή προς τον πολίτη και την καθημερινοτητα του, είναι η δημοσια συγκοινωνία. Ας πω σκέτο »η συγκοινωνία». Για τη Θεσσαλονίκη πρόκειται για ένα ανέκδοτο διακρονικού, τοπικού joke. Δεν είναι μονο η κοροϊδία του Μετρό. Η αστική συγκοινωνία, με ελάχιστες εξαιρεσεις (Καρδίτσα, Τρίκαλα) είναι υποτυπώδης, ακόμα κ ανύπαρκτη. Στην Αττική μόνο το ΜΕΤΡΟ παρουσιάζει στοιχειώδη συνέπεια αλλά με πολύ αραιά δρομολόγια σε σχέση με το μέγεθος της πόλης και τον αριθμό των κατοίκων. Στις Ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις ο συρμός περνάει κάθε μερικά δευτερόλεπτα, αντε δύο λεπτά, ειδικά τις ώρες αιχμής. Η μεγάλη κοροϊδία και μάλιστα ξεδιάντροπα, συμβαίνει με την αστική συγκοινωνία και τα τρόλεϊ τα οποία κατά τεκμήριο απευθύνονται σε φοιτητές, μαθητές, συνταξιούχους εργαζόμενους και οποιονδήποτε δεν έχει τη δυνατότητα χρήσης είτε ταξί είτε ΙΧ. Απευθύνονται δηλαδή σε αυτούς που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη. Οι υπηρεσίες είναι του χειρίστου επιπέδου, οι οδηγοι καπνιζουν και κατά καιρούς επαναστατούν κατά της τηλεματικής γιατί, λέει, παθαίνουν πονοκέφαλο (sic). Τα μπλε λεωφορεία είναι απαρχαιωμένα και δεν εξυπηρετούν καθόλου τους ηλικιωμένους και όσους έχουν την παραμικρή αδυναμία μετακίνησης. Αντί τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς να είναι έτσι δομημένα ώστε να διευκολύνουν τους ανάπηρους να εμφανίζονται επιτέλους στην πόλη, δεν παρέχουν όσα οφείλουν είτε γιατί δεν διαθέτουν τις υποδομές είτε γιατί κάτι απλώς δεν δουλεύει σωστά. Πόσους ανθρώπους με αναπηρικό καροτσάκι έχετε δει να ανεβοκατεβαίνουν σε Μέσα Μαζικής Μεταφοράς; Κι όμως, στις δυτικοευρωπαϊκές μεγάλες πόλεις, αυτό συμβαίνει κατά κόρον.
Το επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών συγκοινωνίας σε μία πόλη είναι μία γρήγορη φωτογραφία του ενδιαφέροντος και της φροντίδας της πολιτείας προς τους πολίτες. Είναι ο εύκολος τρόπος για να καταλάβεις αν υπάρχει πραγματικό ενδιαφέρον για την καθημερινότητα των ανθρώπων ή αν απλώς ζούμε σε μία μπανανία. Οι χώρες που διαθέτουν πολύ υψηλό δείκτη υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας διαθέτουν το υψηλότερο επίπεδο παρεχόμενων υπηρεσιών στην συγκοινωνία. Στην Ελλάδ και ιδιαίτερα στην Αθήνα αυτό που συμβαίνει είναι η διαρκής χειροτέρευση των υπηρεσιών, η απόλυτη έλλειψη ενδιαφέροντος προς τον πολίτη και αυτό αντικατοπτρίζεται με κάθε τρόπο, κάθε μέρα, σε κάθε γωνιά της μεγάλης πόλης. Κανείς δεν αντιδρά, κανείς δεν ενδιαφέρεται, κανείς δεν αισθάνεται την απελπισία του ανθρώπου που έχει 3 ευρώ στην τσέπη και χρειάζεται να περιμένει στο κρύο, στη βροχή ή στον καύσωνα μία ώρα, για να διανύσει μία απόσταση 20 λεπτών! Κανείς δεν διαμαρτύρεται για τον κοινωνικό αποκλεισμό των ηλικιωμένων ή κάθε λογής αδύναμων εξαιτίας της παράλυσης των συγκοινωνιών. Κανείς δεν συνδέει στις συνειδήσεις των πολιτών ότι αυτή η κατάσταση των μέσων συγκοινωνίας αποτελεί την πιο κατάφορη κοροϊδία. Καθημερινή αδιαφορία μετρημένη με ρολόι. Η ανεμπόδιστη μετακίνηση είναι μέρος του τρόπου που λειτουργεί η δημοκρατία και εκφράζεται σε καθημερινό επίπεδο. Σας εύχομαι να περάσετε καταπληκτικά στην αυριανή 24ωρη απεργία του μετρό και να συνεχίσετε να μην αντιδράτε καθόλου για τα αυτονόητα. Έτσι θέλουν, έτσι βολεύει. Α! Και »καλες ουρές».
Maria Kozakou 